صدرالدین محمد شیرازی ملاصدرا

صدرالدین محمد شیرازی، این دانشمند و عارف بزرگ و مفسر بزرگ شیعه درحدیث و قرآن،
در نهم جمادی الاول سال ۹۷۹ یا به قولی ۹۸۰ هجری قمری در شیراز متولد شد.

پدرش عالم و سیاستمداری با ایمان بود.

جایگاه بالا و ثروت زیادی داشت، اما از نعمت فرزند محروم بود.

سر انجام با دعا و تضرع، خداوند به او پسری داد که نامش را محمد گذاشتند.

در کودکی، زمانی که تنها ۶ سال داشت، برای یادگیری علوم به همراه پدرش به قزوین رفت.

علوم ابتدایی و متوسطه را در این شهر گذراند واز لحاظ نبوغ در علم، از همه پیش افتاد.

پس از مدتی با دو دانشمند برجستهشیخ بهاالدین عاملی (شیخ بهایی) و میر داماد آشنا شد
و در کلاس های درس آنان حضور یافت.

زمانی که پایتخت صفویه از قزوین به اصفهان منتقل شد، شیخ بهایی و میرداماد با شاگردانشان به اصفهان نقل مکان کردند.

ولی صدرالدین جوان که حدودا ۲۶_۲۷ سال بیشتر نداشت و از همه ی علوم بی نیاز شده بود
به احتمال قوی به شیراز باز گشت.

ولی رقیبان با او بدر فتاری کرده، عقاید او را به سخره گرفتند.

پس از مدتی دوباره به اصفهان نزد استادش شیخ بهایی رفت.

در اصفهان خبر مرگ مادر را شنید و چند روزی به شیراز رفت.

در آن جا تدریس را شروع کرده، شاگردان زیادی گردش جمع شدند.

در شیراز ازدواج کرد، ولی هنوز بد خواهان با او دشمنی می کردند.

به همین دلیل با خانواده به قم سفر کرد. در آن جا خودش را معرفی نکرد.

بعد از مدتی به روستای کهک رفت. در آن جا کتاب ” اسفار اربعه ” را نوشت.

که مراحل چهارگانه ی سیر و سلوک را بیان می کند.

نوشتن اسفار را تازه تمام کرده بود، که حاکم شیراز از او خواست به شهر برگردد.

ملاصدرا با وجود سن زیاد به یاد زادگاهش، دوباره به آن جا باز گشت.

باغی را برای ورودش آماده کرده بودند و استاد، تدریس را در مدرسه نو آغاز کرد. وی شش بار به حج مشرف شد.

در هفتمین سفرش که ۷۹ سال داشت، دچار بیماری شده، از دنیا رفت.