ابوبکر محمدبن زکریای رازی کاشف الکل

محمدزکریای رازی از مشهورترین و بزرگترین شیمیدانان و طبیبان اسلام و جهان است.

به او لقب پدر طب عرب (جالینوس) را هم داده اند. رازی در سال ۲۵۱ هجری قمری در ری به دنیا آمد
و در سال ۳۱۳ هجری قمری در همان شهر وفات نمود.

کودکی و نوجوانی رازی در شهر ری گذشت.

در آن زمان به موسیقی علاقه داشت، نی می زد و شعر می سرود.

سپس به زرگری و کیمیاگری روی آورد.

ولی حین کار با مواد شیمیایی چشمش آسیب دید و از آن زمان علاقمند به علم پزشکی شد.

حدود ۴۰سال داشت که تحصیل درعلم پزشکی را شروع کرد.

سپس به بغداد رفت و رئیس بیمارستان معتضدی بغداد شد.

پس از مرگ معتضد خلیفه ی عباسی به ایران باز گشت و ریاست بیمارستان ری را به عهده گرفت
و تا پایان عمر در خدمت محرومان جامعه و مداوای آن ها بود.

ابوبکر محمدبن زکریای رازی کاشف الکل

نوشته های او در علوم مختلفی چون طب، کیمیا،
روانشناسی، داروسازی و…بوده، که حدود ۲۷۳ مورد را برشمرده اند.

به پاس خدمات وی ۵ شهریور (۲۷اوت) روز بزرگداشت زکریای رازی و روز داروسازی نام گرفته است.

دانشمند زکریای رازی اولین پزشکی است که به تشریح جسد انسان، عضلا ت مغز، استخوان ها و… پرداخته است.

او علاوه بر الکل کاشف اسید سیتریک، اسید سولفوریک، اسید کلریدریک،
اسید آرسنیک نیز بوده است.

مهم ترین اثر او الحاوی است، که به گفته ی خودش ۱۵ سال از عمرش را در تالیف این اثر صرف کرد.

مهمترین ویژ گی رازی توجه اش به فقیران و ضعیفان جامعه بوده است
و برخلاف دیگران از رفتن به دربار سلاطین امتناع میکرد.

به گفته ی او هر کسی لایق طبابت نیست و طب باید دارای صفات و مشخصه های خاص علمی و اخلاقی باشد.
فیلسوف بزرگ رازی می گوید: “اگر همه می توانستنداز استعدادهای خود درست بهره بگیرند،
دنیا همان بهشت موعود می شد که همه می خواهند.”